Op 24 november schreef Nawal Farih een opiniestuk voor DeMorgen.be. Ze gaat er dieper in op de belangrijke vragen over ons zorgsysteem die vandaag voor ons staan. Leest het opiniestuk hieronder:
Al te vaak horen we in de pers quotes en verklaringen die klinken als een grijsgedraaide plaat. Terwijl we allemaal zouden moeten weten dat mensen boodschappen gewoon worden aan de snelheid van het licht. Zo lijkt het wel of we vandaag de overlijdens als gevolg van de pandemie, maar liefst 26.000, onverschillig aan ons voorbij laten gaan. Onverschilligheid is gevaarlijk. Probeer dan nog twijfelaars te overtuigen om zich te laten vaccineren, in rechtstreekse competitie met de vele prikkels van fake-news.
Andere boodschappen blijven dan weer plakken. Het rijk der vrijheid is daar één van en de 35.000 betogers zijn daar een signaal van.
Het sentiment van de publieke opinie is zo helder als pompwater. We hollen al bijna 2 jaar achter de feiten aan: de politici en de virologen worden voortdurend ingehaald door de feiten of, beter gezegd, door het virus dat telkens wanneer we denken dat het ergste voorbij is, opnieuw de kop opsteekt alsof het ons wil jennen. De grootste frustratie is dat het debat zich al te snel naar het individu en de vrije keuze verplaatst in plaats van naar de zorg van alle patiënten en het zorgsysteem. Dat een ideologisch debat uitmondt in een tweespalt is geen verrassing. Mensen zijn het doel en de drijfveer van deze marathon kwijt. Als men “het waarom” van een traject niet meer ziet moet de overheid vooral daar aan werken. Mensen vragen zich te engageren zonder einddoel is onrealistisch.
Het debat moet focussen op de drukverlaging voor de zorg én de structurele organisatie van ons ziekenhuislandschap. Daarin zit toekomstmuziek. Vaccineren doen we en zullen we moeten blijven doen. Omdat de wereld zonder vaccins een virologisch slagveld zou zijn. Met tot 3 keer minder kans op besmetting en 14 keer minder kans om op een IC-bed te belanden, spreken de cijfers voor zich. Maar mensen zoeken naar méér dan de vaccinatiestrategie. Het is pas wanneer de regering zichzelf zal overstijgen in deze strijd dat we datzelfde van de bevolking kunnen verwachten.
Maar een oorlog win je niet met slechts één wapen of strategie. Zeker nu een leger aan verpleegkundigen al maanden onder druk staat, is het vooral wachten op een bredere aanpak. Om mensen gemotiveerd te houden zijn er twee stappen nodig: plannen op korte termijn met haalbare mijlpalen én oplossingen op lange termijn. Deze twee pistes moeten beiden hoogdringend bekeken worden. Het één hoeft niet te wachten op het ander, integendeel. Wie traint voor een marathon traint ook per mijlpaal van 5 km, met de blik op het eindresultaat.
Wat er op korte termijn moet gebeuren vanuit de regering is voor iedereen duidelijk: een verhoogde inzet op gezondheidswijsheid, preventie en motivatie. De langetermijnvisie van “leren leven met het virus”, hult de regering zich vooralsnog in een wazig stilzwijgen.
Om te leren leven met het virus zijn er systeemwijzigingen nodig. We hebben een zorgsysteem nodig dat met pieken om kan gaan. Op een bevolking van 11 miljoen inwoners liggen er 617 mensen met Covid-19 op de intensieve zorgen. Een proportioneel klein aantal patiënten ontwricht ons land wel heel erg snel. Dat is het gevolg van de geringe capaciteit om deze patiënten op te vangen. Die capaciteit gaat niet énkel over bedden, maar ook en vooral over handen aan het bed.
Om meer veerkracht te tonen moeten we daarom de structuur van ons zorglandschap hertekenen. Waarom spreken we nog niet over hervormingen van ons zorglandschap? Waarom denken we niet na over pilootprojecten met een crisis-referentieziekenhuis voor covid, terwijl andere ziekenhuizen binnen een netwerk de reguliere zorg kunnen garanderen? Uitwisseling en samenwerking tussen ziekenhuizen met een ruim inzetbaar én opgeleid personeelsbestand kunnen oplossingen bieden.
Als de overheid haar burgers rust kan geven met doordachte beleidsmatige oplossingen, zal een extra inspanning vragen véél evidenter worden. De communicatie vandaag berust op beperkingen, verplichtingen en vragen aan de bevolking. Zoals we allen weten is het in élke relatie geven en nemen. Om te vermijden dat de microbe om in Brussel te betogen tegen maatregelen even viraal wordt als COVID19, kunnen we niet blijven wachten tot nà de crisis om structurele oplossingen aan te bieden. (DeMorgen.be , 24.11.2021).
