“Ik ben een onafhankelijke vrouw met een groot rechtvaardigheidsgevoel: mijn carrière zal niet afhangen van iemand anders”, zo drukte CD&V-politica Nawal Farih (35) ons op voorhand op het hart. Ze doelt op haar relatie met voorzitter Sammy Mahdi (34). Geen lief nodig om haar werk in de spotlights te zetten, al mogen die van The masked singer haar wel altijd bellen. “Maar niet om in een konijnenpak te kruipen.”
Van Singapore, Dubai, Maleisië, Qatar tot Oman: Nawal Farih had als twintiger een job van duizend en één nacht. Als vertegenwoordiger van een Limburgs mediabedrijf was ze vaak maandenlang van huis om aan tafel te zitten met bedrijfsleiders en beleidsmakers uit Azië en het Midden-Oosten. Na een aantal spannende jaren borg ze haar internationale paspoort op voor een carrière in… de Belgische politiek. “De beste beslissing ooit”, vertelt de Genkse daarover.
Nochtans was een job in het parlement allesbehalve een kinderdroom. Als jonge wervelwind dubbelde ze het eerste middelbaar, terwijl haar leraren aanstuurden op een switch naar het beroepsonderwijs. Aan het zonovergoten meer van Terhills in Dilsen-Stokkem doet ze voor eerst haar woelige parcours als scholier uit de doeken, maar praat ze ook over kinderbijslag, haar harige plusdochtertje – hond Pamuk – en de liefde voor haar moeder.
Hoe was het om als jonge vrouw uit het Westen zaken te doen in Azië en het Midden-Oosten?
“Ik werkte voor een mediabedrijf dat vakbladen publiceerde en partners zocht in het verre buitenland. Het was mijn job om op verkenning te gaan en mogelijke partnerships voor te bereiden. Dat ik thuis Arabisch leerde, Spaans had opgepikt als Erasmusstudent en ook een aardig mondje Frans en Engels sprak, was natuurlijk een groot voordeel. Handeldrijven in landen als Dubai of Qatar gaat niet over wat er op een papiertje staat. Alles draait er rond vertrouwen: je gaat een keer of vier met elkaar uit eten, kijkt elkaar recht in de ogen en wisselt informatie uit over je privéleven om elkaar goed te leren inschatten. Een tijdrovende klus en vooral helemaal anders dan in België, waar alles tot in de kleinste lettertjes wordt vastgelegd in contracten.”
Je hebt op veel plekken gewoond. Wat was je favoriete bestemming?
“In 2017 verbleef ik in Manilla, de hoofdstad van de Filipijnen. Tijdens de werkweek zat ik veel in mijn appartementje, maar in de weekends ging ik eilandhoppen. Naar Palawan bijvoorbeeld, een eilandengroep met azuurblauw water, hagelwitte zandstranden en ongerepte jungles. Ik hield van de cultuur en nog meer van de exotische keuken: een betoverende tijd.”
Tot voormalig minister Jo Vandeurzen je wegkaapte van het internationale toneel.
“Jo was op dat moment minister van Volksgezondheid voor CD&V en zocht een nieuwe medewerker op zijn kabinet. Als Genkenaar klopte hij aan bij burgemeester Wim Dries met de vraag of hij geen politiek talent kende. Ik engageerde mij in die tijd voor kwetsbare doelgroepen en gaf bijles aan vluchtelingen in Genk: vrijwilligerswerk waarmee ik mezelf blijkbaar in de kijker werkte. De minister nodigde me uit voor een gesprek en het klikte meteen. Hoewel ik geen politieke carrière ambieerde, greep ik mijn kans om het wereldje achter de schermen beter te leren kennen. Ik stelde vast dat ik in het kabinet echt kon wegen op bepaalde thema’s: het duurde niet lang voor ik de politieke microbe definitief te pakken had.”
Op datzelfde kabinet liep je je grote liefde Sammy Mahdi tegen het lijf, intussen een jaar of zes geleden.
“Sammy was voorzitter van JONG CD&V en kwam langs met een veertigtal jongeren om naar de plannen van de minister te luisteren. Ik heb hen vriendelijk ontvangen en naar een vergaderzaaltje geleid, en ben toen weer achter mijn computer gaan zitten. De vonk sloeg pas afgelopen zomer over, hoewel Sammy’s vrienden beweren dat hij van meet af aan een boontje voor mij had.”
In Het huis was hij openhartig over zijn kinderwens. Had hij tijdens de opnames al last van vlinders?
“Toen Het huis werd opgenomen in juli, zaten we nog in de kennismakingsfase, maar ik weet heel goed dat Sammy een kinder-, of beter gezegd een vaderwens, heeft. Hij ziet vader worden als een gedeelde opdracht waarin hij evenveel verantwoordelijkheid en zorg op zich wil nemen. En ik zeg nu wel ‘opdracht’, maar bedoel natuurlijk vooral dat een kind een ‘geschenk’ is. Ik heb ook een kinderwens, maar ik ga mijn carrière dus niet in mijn eentje on hold zetten als het zover is. Sammy zal zijn mouwen kunnen oprollen. (lacht) Waarmee ik absoluut geen afbreuk wil doen aan de keuze van sommige mensen om huisvrouw of huisman te worden. Vooruit-voorzitter Conner Rousseau merkte enkele weken geleden op in jullie krant dat iedereen die kan werken, zijn deel moet doen. Ook moeders die ervoor kiezen om zonder uitkering thuis te blijven om voor de kinderen te zorgen. Volgens Rousseau maken zij immers ook gebruik van onze wegen en gaan hun kinderen ook naar school. Ik ben het daar helemaal niet mee eens: ik wil niemand de vrijheid ontnemen om vrijwillig thuis te blijven.”
In afwachting van je eigen gezin kan je al oefenen met Pamuk, de chowchow van Sammy. Ben je een dierenvriend?
“Absoluut. Vorig jaar heb ik nog meegewerkt aan een project A-dopt van de Genkse modefotograaf Shari Ruzzi, om Genkse asieldieren in de kijker te zetten. Samen met andere bekende Vlamingen zoals Julie Van den Steen en muzikante Sylvie Kreusch ging ik met asielhonden op de foto in de hoop dat ze op die manier een gouden mandje konden vinden. En ja, ook Pamuk is mijn buddy geworden. Ze is echt een kind voor Sammy, en intussen dus een plusdochtertje voor mij. (lacht) Ik mis haar wanneer ze niet bij me is, hoewel ik zelf nooit de stap heb gezet om een hond in huis te halen. Een huisdier verdient alle liefde en tijd, en ik zat in het verleden vaak in het buitenland.”
Sammy werd er op sociale media lange tijd van verdacht ‘champignon’ te zijn in The masked singer. Mogen ze jou daar ooit voor bellen?
“Waarom ook niet? Als je er zo in slaagt om brede doelgroepen aan te trekken tot iets als politiek, dan is dat alleen maar mooi meegenomen. Al zou zo’n deelname natuurlijk afhangen van de politieke agenda en de uitdagingen in mijn leven op dat moment. En misschien ook van het pak… (lacht). Burgemeester van Oostende Bart Tommelein (Open VLD) en Vooruit-voorzitter Conner Rousseau deden dat al als ‘Monster’ en ‘Konijn’.”
Je act op het podium zou alvast geen probleem mogen zijn dan: je was vroeger nog danseres. Ben je nog altijd zo sportief?
“Ik heb in het verleden inderdaad veel gesport – ik was ook een fervent atlete – en ik wil mijn conditie blijven onderhouden. Gezond eten lukt me niet altijd, maar ik doe mijn best. Of zakenlunches op restaurant daar voor iets tussen zitten? Wel, integendeel: dat parlementsleden elkaar voortdurend op dure etentjes trakteren, lijkt mij een grote misvatting. Door mijn drukke agenda slaag ik er meestal niet in om voor één uur ’s middags iets naar binnen te spelen. Een groot werkpunt, want daardoor bezondig ik mij later op de dag wel eens aan versnaperingen die minder voedzaam zijn.”
Ben je veel bezig met je uiterlijk?
“Ik voel me prima in mijn vel en hoop dat gevoel nog lang te kunnen vasthouden. Ik kom graag goed voor de dag, maar mijn gemoed hangt niet af van mijn kledingmaat en ouder worden schrikt mij ook niet af. Als ik vandaag zie hoe mijn jonge nichtjes worden overspoeld door een tsunami aan beelden van perfecte fotomodellen, maak ik mij daar zeker zorgen over. Botox en fillers zijn op piepjonge leeftijd al schering en inslag. Ik wijs niet met de vinger naar mensen die bewuste keuzes maken, maar ben wel ongerust over een bepaalde roekeloosheid. Steeds meer mensen gebruiken de diabetesspuit Ozempic om hun eetlust te stoppen: dat middel is zo populair dat er schaarste ontstaat bij mensen die de spuit echt nodig hebben om gezondheidsredenen. Gezondheid gaat voor mij ook om wat er tussen je twee oren zit, in je hoofd. Ik kaart dit soort onderwerpen dan ook geregeld aan in de gezondheidscommissie waarin ik zetel. Vooral het welzijn van jongeren ligt mij na aan het hart.”
Hoe was je zelf als jong meisje?
“Ik was op jonge leeftijd al heel plichtbewust. Maar ik was ook een echte spring-in-’t-veld en werd pas laat volwassen. Toen ik op 12-jarige leeftijd naar het eerste middelbaar ging, liep het mis op school. Ik moest mijn jaar overdoen of overschakelen naar het BSO-onderwijs. Hoewel mijn leraren mij aanmoedigden om van richting te veranderen, vonden mijn ouders dat ik moest dubbelen. Niet omdat ze een beroepsopleiding te min vonden – mijn zus heeft een succesvol kapsalon – maar omdat ze mij kenden en uit waren op het best passende scenario. De vrijheid om dat soort inschattingen zelf te maken voor je kinderen, vind ik heel belangrijk. Met het oog op de verkiezingen van 2024 dienen zich de laatste weken steeds meer voorstellen aan om die vrije keuze terug te schroeven. Zo pleitten sommige partijen er bijvoorbeeld voor om een deel van het kindergeld rechtstreeks aan de scholen te geven of het te herinvesteren in kinderopvang. Maar kindergeld wordt door ouders ook besteed aan zaken als hobby’s en vrije tijd. Zelf kreeg ik de kans om lid te worden van verschillende sportclubs en op die manier een netwerk op te bouwen. Zonder zoveel sport had ik misschien meer tijd doorgebracht op straat.”
Ben je blij met de normen en waarden die je ouders je hebben meegegeven?
“Dat plichtsbewustzijn waar ik net over sprak, kreeg ik thuis met de paplepel mee. Mijn beide ouders zijn harde werkers: mijn vader was jarenlang zelfstandig beenhouwer, maar hing zijn slagersschort aan de haak door medische kwaaltjes. Daarna werkte hij als arbeider in de Genkse kaasfabriek van Yoko. Mijn mama is ambtenaar op de stad Genk. Ik kom uit een gezin van vijf kinderen en we werden alle vijf streng opgevoed. Maar we kregen ook de vrijheid om zelf keuzes te maken en daar ben ik hen heel dankbaar voor.”
Na de verkiezingen in 2018 werd je mama ernstig ziek: ze kreeg tot drie keer toe een beroerte. Hoe gaat het nu met haar?
“Op het moment dat mijn mama een beroerte kreeg, was ik toevallig in de buurt. Nog een toeval was dat ik als kabinetsmedewerker van Jo Vandeurzen net had meegewerkt aan een preventiecampagne over hoe je een beroerte moet herkennen. Aan haar lome spraak merkte ik dat er iets fout zat. Ik belde meteen de ambulance, want de eerste zestig minuten zijn cruciaal. Als je hersenen te lang zonder zuurstof zitten, kan je permanente schade oplopen. Mijn mama werd snel geholpen, maar moest nog maanden in het ziekenhuis blijven om te recupereren. Echt alles heeft ze opnieuw moeten leren: bewegen, praten en lopen. Omdat ze geloofde in een volledige recuperatie en wij haar verder ‘ontzorgden’, is ze volledig kunnen herstellen. Voor mij is dat een reden om zoveel mogelijk parlementair werk te verrichten over het geestelijk ontlasten van patiënten. Iemand die ziek is moet zich tweehonderd procent kunnen focussen op fysiek herstel. Mijn moeder is het levende bewijs dat dat kan: ze is mijn rots in de branding. Ik hoop dat ze nog minstens dertig jaar bij me blijft.”
Wie is …
Nawal Farih zetelt voor CD&V in het Federaal Parlement en is een van de jongste Kamerleden. Ze groeide op in de Genkse cité Winterslag, met één zus en drie broers. Na haar studie Internationale Handel reisde ze wereld rond als consultant, tot ze zich in 2018 liet verleiden door voormalig minister Jo Vandeurzen en in de politiek stapte. Sinds de zomer van vorig jaar heeft ze een relatie met CD&V-voorzitter Sammy Mahdi.
Lien Vande Kerkhof
Vrijdag 26 mei 2023 om 15:30
