Het abortusdebat wordt vaak bijzonder karikaturaal gevoerd. Wie pleit voor een verruiming van de termijn, roept de vrijheid van de vrouw als argument in. De werkelijkheid is dat argumenten voor een abortus na 14 weken minstens botsen met het kloppend hart in de baarmoeder.
De realiteit is evenwel dat er politiek werkelijk geen enkele partij een zwangere vrouw 40 weken lang die absolute vrijheid wenst te geven. Zo goed als iedereen beseft dat er tijdens de zwangerschap een moment aanbreekt wanneer zowel voor de zwangere vrouw als het ongeboren leven die keuze niet langer wenselijk is.
Nog zo'n storend argument is dat vrouwen naar Nederland trekken. Volkomen irrelevant. Niet omdat we ons geen zorgen moeten maken om vrouwen die in een buurland de anonimiteit opzoeken of de keuze in de eerste 3 maanden niet gemaakt hebben. Wel omdat je je moreel kompas als samenleving best niet bepaalt door ze gelijk te stellen met het buurland met de meest soepele morele grenzen. Dat je accijnzen op tabak afstemt op een buurland is één ding. Maar kunnen we kwesties over leven en dood met wat meer zorg behandelen? En terwijl progressieve partijen pleiten voor een verruiming tot 18 weken, mag het in Nederland tot 24 weken. Worden de vrouwen die tussen week 18 en 24 naar Nederland trekken in dit scenario dan niet aan hun lot overgelaten?
De werkelijkheid is dat de argumenten voor een abortus na 14 weken beperkt zijn, of minstens botsen met het kloppend hart in de baarmoeder. De wetenschap evolueert en dus ook de levensvatbaarheid van het kind. Curtis Zy-Keith was 21 weken en 1 dag oud toen hij geboren werd. Mocht zijn moeder in Nederland zwanger zijn geweest, kon een levensvatbaar kind het leven ontnomen worden. Recente studies wijzen tevens uit dat een foetus vanaf de 15de week niet enkel de stem van zijn of haar ouders herkent, kan ruiken of met armpjes en beentjes beweegt, maar mogelijks ook pijn ervaart.
Het valt me op dat het voor progressieven vaak heel lastig is om die argumenten te horen. “Moet je echt luidop zeggen dat een foetus dan al zo ontwikkeld is?” of “moet je zo expliciet stellen dat een foetus vanaf 15 weken vaak in stukken wordt geknipt en via curettage weggezogen wordt?” Wel, aangezien de foetus geen stem in het debat krijgt, is het antwoord daarop volmondig ja.
Maar ook de belangen van de vrouwen worden vaak totaal genegeerd door progressieve partijen. Het wekenlang rekken van een loodzware beslissing is vaak niet in het voordeel van de vrouw. De psychologische impact van een late abortus op de vrouw in kwestie is evenmin niet te onderschatten. Evenals de impact van die ingreep op de vruchtbaarheid van de vrouw. Het meest absurde voorbeeld is evenwel de bedenktijd van de vrouw. Mochten linkse partijen zich niet blindstaren op die extra weken, hadden we die al jaren geleden kunnen beperken. Zes dagen is onmenselijk lang voor wie de keuze heeft gemaakt. Net zoals onze vraag voor betaalbare langdurige anticonceptie die permanent tegengehouden wordt 'zolang we op de abortustermijn niet willen bewegen'. In het belang van welke vrouwen is dat dan precies?
En dus mag het nog zijn dat CD&V beschouwd wordt als de politieke gijzelnemer die zich verzet tegen een termijn die flirt met de levensvatbaarheid van het kind. Met wat geluk lijden de gegijzelde politieke partijen ooit aan het Stockholm-syndroom. Het zou onze samenleving die excelleert in normvervaging en almaar minder menselijkheid in een artificieel maakbare wereld misschien nog niet zo slecht uitkomen.
